آغاز یک رویا: عشق کودکی به فوتبال

به گزارش کاریزماپلاس، همیشه گفته‌ام که عشق به فوتبال چیزی ذاتی در وجودم بود. یادم نمی‌آید دقیقاً کِی و کجا این حس شروع شد، اما می‌دانم که از همان بچگی، وقتی شش یا هفت ساله بودم، مدرسه برایم فقط یک جا برای درس خواندن نبود؛ زمین خاکی‌اش، با آن دروازه‌های بداخلاق و توپ‌های کهنه‌ای که همیشه خدا یک جایشان وصله داشت، دنیای واقعی‌ام بود. آن موقع دخترها خیلی فوتبال بازی نمی‌کردند، برای همین من هم همیشه بین پسرهای مدرسه بودم. آن‌ها هم اولش یک کم غریبه نگاه می‌کردند، خب، یک دختر وسطشان چه کار می‌کرد؟ اما وقتی می‌دیدند پا به پایشان می‌دوم و توپ را ازشان می‌گیرم، کم‌کم پذیرفتند.

بسکتبال هم بازی می‌کردم، اما آن هیجان و آزادی‌ای که توی فوتبال بود، یک چیز دیگر بود. انگار زمین چمن یا خاک، هر چه بود، برای من مثل یک بوم نقاشی بود و من با هر حرکتی، هر پاسی، هر گلی، داشتم یک طرح جدید می‌کشیدم. عجیب است، چون توی خانواده‌ی ما کسی خیلی اهل فوتبال نبود. با این حال، این میل به بازی کردن، این اشتیاق سوزان، انگار از همان اول توی خونم بود.

پیوستن به بارسلونا در ۱۴ سالگی: یک نقطه عطف

Aitana Bonmatí: ‘No One Has Given Me Anything to Be Where I Am’

وقتی ۱۴ ساله شدم، زندگی‌ام یک چرخش اساسی کرد. قبل از آن، فوتبالم محدود به همان زمین‌های مدرسه و بازی با پسرهای محله بود. یک روز به پدرم گفتم که دلم می‌خواهد در یک تیم واقعی بازی کنم. او هم پیگیری کرد و من در تیم شهر خودم، کلوب دپورتیو ریبس، ثبت نام کردم. چهار پنج سالی آنجا بودم و بعدش هم به یک تیم دیگر رفتم، کلوب دِ فوتبال کوبلس. آنجا هم تنها دختر تیم بودم. بازی کردن با پسرها یک جور چالش هم بود، باید همیشه ثابت می‌کردم که چیزی از آن‌ها کم ندارم، حتی بیشتر.

اما یک قانونی در کاتالونیا هست که می‌گوید وقتی به رده‌ی نونهالان می‌رسی، دیگر نمی‌توانی در تیم‌های مختلط بازی کنی. آن موقع بود که دیگر نتوانستم با پسرها ادامه بدهم. راستش را بخواهید، یک کم نگران بودم. اما درست در همان لحظه، انگار تقدیر دست به کار شد. یک روز یک فکس از بارسلونا رسید. باورم نمی‌شد! بارسلونا از من خواسته بود که برای تست دادن به آنجا بروم.

رفتن به آن باشگاه بزرگ در آن سن و سال، مثل وارد شدن به یک دنیای کاملاً جدید بود. بازی کردن در بارسلونا همیشه یک رویای دور و دراز بود. وقتی آن فکس رسید، انگار یک درِ جادویی به رویم باز شد. تست‌ها فقط چند تا تمرین ساده نبود. باید خودم را وسط دخترهای هم سن و سالم می‌انداختم و می‌دیدم چطور با آن‌ها تمرین می‌کنم. بعد از آن همه سال بازی با پسرها، واقعاً نمی‌دانستم بازی کردن با دخترها چه شکلی است. هم ریتم بازی فرق می‌کرد، هم نوع ارتباط برقرار کردن با هم‌تیمی‌ها.

بازی با پسرها همیشه یک جور فاصله‌ی نامحسوس داشت. بعضی وقت‌ها حس می‌کردم با اینکه خوب بازی می‌کنم، یا حتی بهتر از بعضی‌هایشان، باز هم یک جورهایی من را کاملاً جزو خودشان نمی‌دانند. اما وقتی به بارسلونا رفتم و با دخترها هم‌تیم شدم، قضیه فرق می‌کرد. آن چند سال اول به خاطر این تغییر آسان نبود، اما یک جور برابری بیشتر حس می‌شد. همه‌ی ما سختی کشیده بودیم، فقط به خاطر دختر بودن. این یک تغییر جالب بود که هنوز هم گاهی به آن فکر می‌کنم، چون واقعاً آسان نبود.

هدف در نوجوانی: رویاهایی فراتر از تصور

وقتی برای اولین بار به بارسلونا رسیدم، راستش را بخواهید هدف نهایی خیلی واضحی نداشتم. فوتبال حرفه‌ای زنان در آن زمان مثل حالا نبود، حتی در بارسلونا هم آنقدر جدی گرفته نمی‌شد. فکر می‌کردم چند سالی آنجا بازی می‌کنم و بعد شاید به دانشگاه بروم، شاید هم در آمریکا بازی کنم. حتی برای آزمون‌های دانشگاه‌های آمریکا ثبت نام کرده بودم و با دانشگاه اورگان هم صحبت‌هایی شده بود. اما درست در همان لحظه بود که آن تماس تلفنی رسید، تماسی که زندگی‌ام را برای همیشه تغییر داد و مرا به تیم اول دعوت کرد.

سال‌های شگفت‌انگیز و کسب توپ طلا

سال ۲۰۲۴ برای من مثل یک رؤیا بود. با تیم ملی، اولین قهرمانی لیگ ملت‌های زنان اروپا را به دست آوردیم. در بارسا همه‌چیز را بردیم: لیگ، لیگ قهرمانان، کوپا دل ری، سوپرجام اسپانیا. حس می‌کردم تمام آن سال‌های تلاش و سختی بالاخره جواب داده است. نقش من در تمام این موفقیت‌ها خیلی پررنگ بود، تا جایی که برای دومین بار پیاپی توپ طلا را بردم.

اما رسیدن به این جایگاه اصلاً آسان نبود. خیلی‌ها فکر می‌کنند همه چیز برایم مهیا بوده، اما واقعیت این است که هیچ‌کس هیچ چیز را به من نداده است. تمام این موفقیت‌ها نتیجه‌ی ذهنیت قوی، شخصیت جاه‌طلب و خستگی‌ناپذیرم و البته تا حدودی هم به خاطر حمایت‌های پدرم بوده است. من هم مثل هر کس دیگری در زندگی‌ام لحظات سخت و چالش‌برانگیز زیادی را پشت سر گذاشته‌ام. دقیقاً همان لحظات سخت بودند که مرا به بازیکنی و شخصی که امروز هستم تبدیل کردند. من واقعاً سپاسگزار آن دوران سخت هستم.

وقتی به تمام آنچه تاکنون به دست آورده‌ام نگاه می‌کنم، آن دختر جوانی را به یاد می‌آورم که برای اولین بار شروع به بازی فوتبال کرد، ورزشی که حالا دیگر عملاً تمام زندگی من است. یادم می‌آید در ۱۶ سالگی چقدر به ترک فوتبال نزدیک شده بودم. اما پدرم، او کسی بود که دستم را گرفت و نگذاشت تسلیم شوم. فکر می‌کنم همین روند تدریجی کسب جایگاه به عنوان یک بازیکن ثابت، هم در بارسا و هم در تیم ملی، همان چیزی است که مرا به بازیکنی که امروز هستم تبدیل کرده است، و من بابت آن سپاسگزارم.

خیلی‌ها می‌گویند فوتبال چیزهای زیادی از آدم می‌گیرد، اما من معتقدم آنچه که در عوض می‌دهد، خیلی بیشتر از آن چیزی است که می‌گیرد. و من تمام تلاشم را می‌کنم که بهترینِ خودم را در زمین بگذارم و بهترین‌ها را به شما هدیه کنم.

Aitana Bonmatí: ‘No One Has Given Me Anything to Be Where I Am’

Aitana Bonmatí: ‘No One Has Given Me Anything to Be Where I Am’

The inspiring journey of the Barcelona star and Ballon d’Or winner, in her own words: from dusty schoolyards to the pinnacle of football.

The Innate Spark: Falling in Love with Football

I’ve always said it was something innate. I started playing at school with the boys there because there were no girls playing then. I was around six or seven. I also played basketball, but that inner desire for football, it felt like I was born with it. In my family, we didn’t live for football, but this yearning to play was always inside me.

Joining FC Barcelona at 14: A Pivotal Move

Before joining FC Barcelona, I was just playing football on the school grounds. I asked if I could be signed up to my town’s football team, Club Deportiu Ribes. I was there for four to five years, and then I went to another team, Club de Futbol Cubelles. All those years, I was the only girl on the team. However, in Catalonia, there’s a rule that as a cadete [14-15 years old], you can’t play in mixed teams anymore. So that’s when I stopped playing with boys, and I was lucky that Barcelona signed me at that moment.

Going to such a big club at that age was like entering a whole new world. Playing at Barcelona was always a dream, but I always saw it as impossible. I was finishing the year with Cubelles, already knowing this would be my last year with boys, and suddenly a fax arrived from Barcelona asking if I wanted to go to trials.

The trials weren’t just going through exercises. You had to immerse yourself in your age category and see how you trained with them. I played a friendly tournament, and for me, after playing with boys all those years, I didn’t know what it was like to play with girls. It was a radical change in my day-to-day life and how I interacted with my teammates.

Playing with boys, there was always a certain distance, and it wasn’t always that they would accept that there was a girl on their team who played just as well or even better than them. Or even that I had a certain character. The first few years [at Barcelona] weren’t easy because of that change to playing with girls, but it was more equal; we all had passed through hard years, facing worse general conditions in life simply for being girls, and in football even more. It was an interesting change that I like to remember sometimes because it wasn’t easy.

Early Goals and Unexpected Turns

When I first arrived in Barcelona, it’s true that I didn’t really see a final objective because it was impossible to see it. In those times, there wasn’t professional women’s football, not even at Barcelona in the way it is now. I thought I’d be there for a few years and that I’d maybe go to university and play in the United States. I actually signed up to take exams to get into American universities and was in conversations with the University of Oregon. I had already been with Barcelona for four to five years, and they weren’t really moving up through the ranks significantly. But that was the moment I was called up to the first team.

The Incredible Year of 2024 and Beyond

2024 has been an incredible year for me. With the national team, we lifted the inaugural UEFA Women’s Nations League trophy. At my club, we’ve won it all: the League, the Champions League, the Copa del Rey, and the Spanish Super Cup. My impact has been decisive in all these triumphs, so much so that just a month ago, I claimed my second consecutive Ballon d’Or.

However, being where I am today is thanks to my “mentality and my ambitious, relentless character,” and also, in part, to my father. I have not had an easy path to success and acknowledge that it is precisely those difficult and challenging moments that have shaped me into the player and person I am today: “I’m grateful for those tough times, and honestly, there were many. Everyone faces hard moments in life. For us as footballers, it’s no different. In those moments, it feels like the world is ending, like you want to throw in the towel, but you don’t.”

Looking back on all I have achieved so far, I remember the young girl who first began playing football, which is now “practically my life,” and how, at 16, I was on the verge of quitting: “I wanted to give up football, but my father helped me to keep going. He pushed me to continue. I couldn’t see a future or a goal. I remember those times were tough. Now, when I look back, I see that it was all worth it.”

And thank goodness I didn’t give up. “Who would’ve thought years ago that I’d have two Ballon d’Ors now?” I exclaimed, expressing my gratitude “to the hard work of my teammates and staff. I’m lucky to have such great players who make me a better player around me.” Those youthful feelings, “I was so impatient, I wanted everything quickly, I wanted it all right away, to get minutes, to play…”, have shaped me as both a person and a player. “I think this process of gradually earning my place as a starter, both at Barça and with the national team, is what has made me the player I am today, and I’m grateful for it.”

People say that football takes a lot from you, but what it gives back is more than what it takes. And I give plenty, and only the very best.