مریم طوسی در جدیدترین مصاحبه اش با بی بی سی فارسی از کارشکنی های فدراسیون برای حضورش در بازی های آسیایی و کسب سهمیه المپیک گفت.
به گزارش کاریزماپلاس، مریم طوسی در شروع گفتگو ضمن اشاره به مهاجرت اش از نقش مربی اش برای بازگشت به دوران حرفه اش گفت :
«وقتی به آمریکا آمدم، دیگر دوومیدانی را کنار گذاشته بودم. متاسفانه به دلیل بی‌توجهی‌هایی که در فدراسیون وجود داشت، انگیزه‌ای برای ادامه نداشتم، در واقع انگیزه‌ام را کشتند. با اینکه از سال ۱۳۸۶ رکورددار ایران بودم، ترجیح دادم کناره‌گیری کنم.»
«اما بعد از مهاجرت، مربی‌ام اصرار زیادی داشت که دوباره تمرین را آغاز کنم. در نهایت در ۳۳ سالگی، پس از دو سال دوری از ورزش، برگشتم و تنها با چند ماه تمرین توانستم رکوردهایم را احیا کنم.»
«پارسال هم در رقابت‌های جایزه بزرگ آفریقای جنوبی، ضمن قهرمانی در ۱۰۰ و ۲۰۰ متر، رکورد ملی دوی ۲۰۰ متر را که ۱۱ سال در اختیار خودم بود، ارتقا دادم. این نشان داد که هیچ‌وقت برای بازگشت دیر نیست.»
طوسی در خصوص عدم راهیابی اش به المپیک ۲۰۲۴ پاریس نیز گفت : «حسرت حضور در المپیک دوبار در دلم ماند. برای المپیک لندن، اگر فقط دو ماه زودتر مربی می‌آوردند، می‌توانستم سهمیه بگیرم. اما متاسفانه امکانات لازم را نداشتیم.»
«پارسال هم فدراسیون نام من را برای بازی‌های آسیایی ثبت نکرد، و همین باعث شد هم مدال این رقابت‌ها و هم سهمیه المپیک را از دست بدهم. البته نه فقط من، بلکه ایران یک مدال را از دست داد.»
طوسی درباره چرایی دوباره مسابقه برای تیم ملی ایران علی رغم مهاجرت و فرصت های بهتر نیز چنین پاسخ داد:
«وقتی در آمریکا می‌خواستم شروع به مسابقه دادن کنم، باید تصمیم می‌گرفتم که برای کدام کشور مسابقه بدهم. اما به خاطر تمام زحماتی که از دوران کودکی برای دوومیدانی در رشته سرعت کشیده بودم، دوست داشتم که رکوردها و مدال‌هایم در تاریخ دوومیدانی به نام ایران ثبت شود.»
«با وجود تمام سختی‌هایی که می‌دانستم در این مسیر پیش رو دارم، این راه را انتخاب کردم. همین حالا با تمام رکوردهایی که دارم، همه می‌دانند که شانس مدال در آسیا را دارم، اما همچنان هیچ حمایتی از من نمی‌شود و همه هزینه‌ها بر عهده خودم است. این برایم خیلی سخت است، اما دلم نمی‌آید که با نام کشور دیگری مسابقه بدهم.»
مریم طوسی دونده ارزنده کشورمان در پایان به تفاوت دیدگاه دو کشور ایران و آمریکا در خصوص قهرمانانشان اشاره کرد و گفت :
«در ایران، متاسفانه وقتی حدود ۲۴ ساله بودم، به من می‌گفتند که زمان خداحافظی از ورزش فرا رسیده و باید به فکر تشکیل خانواده باشم. از ۳۰ سالگی به بعد، انگار همه چیز دیر می‌شود. اما حالا، در ۳۶ سالگی، رکوردهایم حتی از زمانی که ۲۰ ساله بودم هم بهتر شده است.»
«این دقیقا همان تفاوتی است که اینجا با ایران دارد؛ در آمریکا، کسی به سن، رنگ پوست یا مذهب توجهی ندارد، بلکه تنها توانایی و استعداد فرد اهمیت دارد. اگر کسی در شما قابلیت و پتانسیل ببیند، تشویق‌تان می‌کند تا ادامه دهید.»
«اوایل سه بار پیشنهاد بازگشت به ورزش را رد کردم، چون فکر می‌کردم بعد از این همه سال دوری، دیگر امکان‌پذیر نیست. ما متأسفانه این‌طور تربیت شده‌ایم که همیشه فکر می‌کنیم برای شروع دیر شده است. اما اینجا طرز تفکر کاملا متفاوت است.»
«حالا خیلی‌ها به من می‌گویند که الهام‌بخش آنها شده‌ام و تلاشم برایشان ستودنی است و این برایم واقعا خوشحال‌کننده است. در این مدت از خوشی‌هایم زدم و فقط کار و تمرین کردم. ذهنیت آدم‌هایی که کنارم تمرین می‌کنند با ما خیلی فرق دارد، آنها در رشته من در ۲۱ ثانیه می دوند و ۲۳ ثانیه دویدن من عادی است، همین باعث شد آن بتی که من برای خودم ساخته بودم بشکند، بیشتر تلاش کردم تا رکوردهایم بهتر شود.»
نویسنده : سعیده فتحی
